سرقت رایانه‌ای

سرقت رایانه‌ای به معنای ربودن دیتا یا داده‌های افراد، اعم از مالی و غیر مالی است و معمولا از طریق هک موبایل و رایانه اشخاص و دسترسی به داده‌های موجود، یا از طریق ایجاد ایمیل‌های جعلی به نام افراد، یا درگاه‌های پرداخت جعلی، صورت می‌گیرد. سرقت اطلاعات و محتوای خصوصی افراد، به دو صورت محقق می‌شود. حالت اول، سرقت کامل اطلاعات است که صاحب اصلی، دیگر هیچ گونه دسترسی به اطلاعات ندارد، حالت دوم زمانی است که سارق، اطلاعات را کپی نموده و اصل داده‌ها در اختیار صاحب اصلی، باقی‌ مانده است.

تفاوت سرقت رایانه‌ای با شیوه سنتی سرقت، این است که در روش سنتی، فرد سارق، اموال منقول دیگران را که ارزش مالی دارد به منظور منفعت مالی، به سرقت می‌برد، اما در سرقت رایانه‌ای، اطلاعات و داده‌های دیگران مانند تصاویر، ویدئوها و صوت‌ها، اعم از این که ارزش مالی یا غیر مالی داشته باشند، با استفاده از رایانه و یا فضای مجازی سرقت می‌شود و در واقع سرقت به طور فیزیکی انجام نمی‌شود. هدف سارق رایانه‌ای از سرقت اطلاعات دیگران، معمولا در جهت تهدید، کلاهبرداری و مانند آن است.

عین ماده 740 قانون مجازات اسلامی بیان می‌دارد: اگر کسی به صورت غیر مجاز، داده‌های متعلق به دیگران را برباید، چنان‌چه عین داده‌ها در اختیار صاحب آن باشد، فرد سارق، به جزای نقدی از یک میلیون ریال تا بیست میلیون ریال، و در غیر این‌صورت، به حبس از نود و یک روز تا یک سال، یا جزای نقدی از پنج میلیون ریال تا بیست میلیون ریال، یا هر دو مجازات محکوم خواهد شد.

بنابراین طبق قانون، سرقت رایانه‌ای به دو نوع تقسیم می‌شود که هر کدام مجازات مخصوص به خود را دارد. دسته اول زمانی است که سارق رایانه‌ای، تنها اطلاعات شخص را کپی کرده و اصل اطلاعات، در اختیار صاحب اصلی باقی مانده است؛ که مجازات آن جزای نقدی از یک میلیون تا بیست میلیون ریال است. حالت دوم زمانی است که اطلاعات، به طور کامل از دسترس صاحب اصلی خارج شده است و مجازات تعیین شده برای محکوم، تحمل حبس از نود و یک روز تا یک سال، یا جزای نقدی از پنج تا بیست میلیون ریال و یا بسته به اهمیت اطلاعات ربوده شده و شدت جرم، هر دو مجازات را شامل می‌شود.