شرب خمر یا شراب‌خواری ساخته شده از دو واژه «شُرب» و «خَمر» است، که شرب به معنای نوشیدن و خمر به معنای مایعی که مست می‌کند. در نتیجه شرب خمر به معنای نوشیدن مشروبات الکلی (مست‌کننده) است.
شرب خمر یا مصرف مشروبات الکلی که در اصطلاح به آن شراب خواری نیز گفته می‌شود، از دو واژه‌ی شرب و خمر ساخته شده است. توجه داشته باشید که هيچ‌گونه تفاوتی میان شرابی که از انگور گرفته می‌شود و نبیذ که از خرما گرفته می‌شود وجود ندارد. بنابراین همه آن‌ها به این دلیل که مستی آور هستند، خمر به حساب می‌آیند. آب جو نیز در حکم مشروبات الکلی است و حتی اگر مست نکند، نوشیدن آن موجب حد است و حد مصرف «مسکرات» 80 ضربه تازیانه (شلاق) خواهد بود.
مجازات شرب خمر برای مسلمانان و غیر مسلمانانی که در حالت تظاهر به مصرف هستند 80 ضربه شلاق حدی است. شلاق حدی در مقابل شلاق تعزیری قرار دارد. شلاق حدی در شرع اسلام و توسط شارع میزان و کیفیتش به درستی مشخص شده است و قاضی در آن دخل و تصرفی ندارد. در فقه شیعه صرفا خوردن شراب را موجب حد دانسته‌اند در حالی که در قانون مجازات اسلامی دایره اعمال حد شرب خمر گسترده تر شده و تزریق و تدخین را نیز شامل شده است این مهم در ماده 264 قانون مجازات اسلامی اشاره شده است.
دلایل اثبات جرائم در قانون برای همه جرایم یکی است و گفتن آن در قسمت حدود به این معنا نیست که در سایر جرایم نتوان به این ادله استناد کرد. در خصوص شرب خمر 3 ادله اثبات وجود دارد. ادله اثبات شرب خمر شامل اقرار، شهادت شهود و علم قاضی می‌شود.
